W czerwcu 1917 r. – w związku ze zmianą sytuacji w polityce międzynarodowej – władze Francji podjęły decyzję o tworzeniu na swoim terytorium polskiego wojska. Nad Sekwaną zaczęto organizować sieć punktów rekrutacyjnych i ośrodki szkoleniowe, w których ochotnicy stawali się żołnierzami Armii Polskiej, od koloru mundurów zwanej błękitną. Do rodaków przebywających na zachodzie Europy wkrótce zaczęli dołączać Polacy z innych zakątków świata aby – tym razem pod własnym sztandarem – wziąć udział w I wojnie światowej, zetrzeć się w walce z Niemcami i przysłużyć się polskiej sprawie. Do 1 Pułku Strzelców Polskich, który w lecie 1918 r. walczył w północno-wschodniej Francji, dołączały z czasem kolejne oddziały, ostatecznie tworząc liczące 5 dywizji i niemal 70 tys. żołnierzy dwa korpusy.

            Wiosną 1919 r. dobrze wyszkolona i wyposażona armia pod dowództwem gen. Hallera została przetransportowana do Polski. W kraju, gdzie wkrótce organizacyjnie włączono ją do Wojska Polskiego, odegrała dużą rolę przede wszystkim w wojnach polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej. Błękitna Armia, prócz militarnego, miała również doniosłe znaczenie polityczne – to  dzięki jej istnieniu Polacy mogli znaleźć się w gronie zwycięzców I wojny światowej podczas konferencji pokojowej w Paryżu.