Instytut Pamięci NarodowejWojsko
Siły zbrojne II Rzeczypospolitej Polskiej zostały stworzone w oparciu o weteranów Legionów Polskich, armii zaborczych, polskich formacji znajdujących się w latach 1918-1920 na terenie ogarniętej wojną domową Rosji oraz członków Polskiej Organizacji Wojskowej. Szeregi uzupełniano ochotnikami oraz poborowymi. Sformowane w ten sposób Wojsko Polskie obroniło dopiero co odzyskaną niepodległość przed bolszewicką nawałą w 1920 roku i wywalczyło układ granic zatwierdzony ostatecznie w pierwszych latach dwudziestolecia międzywojennego.
Wojsko Polskie składało się z formacji piechoty, kawalerii, artylerii, lotnictwa (w tym wojsk balonowych), broni pancernej, Marynarki Wojennej i żandarmerii. Charakter wojskowy miał również Korpus Ochrony Pogranicza, który strzegł od 1924 r. wschodniej granicy Polski.
W trakcie pokoju siły zbrojne odgrywały bardzo ważną rolę w życiu społecznym. Uczestniczyły w budowie infrastruktury, likwidowaniu szkód wywołanych przez naturę, pomagały w organizacji uroczystości państwowych i patriotycznych.
W 1936 r. rozpoczęto 6 letni program modernizacji Wojska Polskiego. Jego celem było unowocześnienie sił zbrojnych – nasycenie ich nowoczesną bronią, głównie produkcji krajowej. W zrealizowaniu ambitnego planu przeszkodziła agresja dwóch sąsiadów – najpierw III Rzeszy, a następnie Związku Sowieckiego, we wrześniu 1939 roku.
