Instytut Pamięci NarodowejNarodziny Solidarności. Sierpień 1980 r.
14 sierpnia 1980 r. w Stoczni Gdańskiej wybuchł strajk w obronie Anny Walentynowicz. Oprócz przyjęcia jej z powrotem do pracy, domagano się podwyżki płac i rekompensaty, z powodu rosnących cen żywności. Nieoczekiwanie dla samych organizatorów protestu coś, co miało trwać tylko do czasu spełnienia tych żądań, przerodziło się w Wielki Strajk, który zapoczątkował przemiany w całym bloku państw komunistycznych, a przez to i w świecie. Do strajku stoczniowców przyłączyły się załogi kilkuset innych przedsiębiorstw i zakładów pracy popierające 21 postulatów zawiązanego Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. Najważniejszym z nich stało się żądanie utworzenia prawdziwie niezależnych związków zawodowych, które miały przestrzegać realizacji wszystkich innych postulatów. Strajk, który rozpoczął się na Wybrzeżu Gdańskim, objął potem swoim zasięgiem m.in. Szczecin, Elbląg, Bydgoszcz, Dolny i Górny Śląsk, jednocześnie generując niespotykaną wcześniej jedność i solidarność między zwykłymi ludźmi. To sprawiło, że władze PRL nie przywykłe wcześniej do prowadzenia autentycznych rozmów ze społeczeństwem, tym razem zgodziły się uznać racje strajkujących. W efekcie podpisano Porozumienia Sierpniowe, które umożliwiły działalność Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego "Solidarność", stającego się ogromnym ruchem społecznym. Przeobraził on w sposób pokojowy życie społeczne i polityczne w Polsce tak mocno, że mimo wprowadzonego stanu wojennego, doprowadził do odzyskania przez Polskę niepodległości i upadku systemu komunistycznego w Europie.
