Instytut Pamięci NarodowejHieronim Dekutowski
(1918–1949) – żołnierz Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Cichociemny, oficer Armii Krajowej i Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”, ofiara komunistycznej zbrodni.
W 1934 r. wstąpił do I Drużyny Harcerzy im. gen. Henryka Dąbrowskiego, która działała przy tarnobrzeskim gimnazjum. Od 1935 r. należał do II Drużyny Harcerzy im. Jana Mastalerczyka. Był w niej zastępowym. W 1935 r. wziął udział w Jubileuszowym Zlocie Związku Harcerstwa Polskiego w Spale. W 1937 r. II DH im. Jana Mastalerczyka została przekształcona w II Wodną Drużynę Harcerską im. gen. Mariusza Zaruskiego. Dekutowski działał w niej jako przyboczny hufcowego, będąc prawą ręką harcmistrza Ignacego Płonki. W latach 1935–1938 należał też do szkolnego hufca Przysposobienia Wojskowego. To właśnie w harcerstwie i w PW Dekutowski, oprócz zaprawy fizycznej, zdobywał pierwsze szlify jako zwiadowca (odznaczał się dużym sprytem i orientacją w czasie gier terenowych). Przez kolegów był określany mianem „zapiłowanego harcerza”. Wielkie wsparcie dawał mu ojciec, który należał do miejscowego Koła Przyjaciół Harcerstwa.
