Instytut Pamięci NarodowejRyszard Kaczorowski
(1919–2010) – polski polityk, działacz społeczny, po 1945 r. na emigracji, członek Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej. W latach 1989–1990 prezydent Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie. 22 grudnia 1990 r. złożył urząd na ręce nowo wybranego w pierwszych, od zakończenia II wojny światowej, wolnych wyborach w kraju i zaprzysiężonego prezydenta RP Lecha Wałęsy.
W 1931 r. wstąpił do drużyny im. Andrzeja Małkowskiego w rodzinnym Białymstoku, w której doszedł do funkcji drużynowego. W sierpniu 1939 r. został zastępcą Komendanta Pogotowia Wojennego Harcerzy w Białymstoku. Po zajęciu ziem wschodnich przez wojsko sowieckie przeszedł do konspiracji, jako zastępca hufcowego tajnego hufca w Białymstoku, który w listopadzie 1939 r. wszedł w skład Szarych Szeregów. W styczniu 1940 r. został hufcowym i jednocześnie zastępcą Komendanta Chorągwi Białostockiej oraz łącznikiem między Szarymi Szeregami a Komendantem Związku Walki Zbrojnej, a w czerwcu objął funkcję Komendanta Chorągwi.
Aresztowany przez NKWD 17 lipca 1940 r. został zesłany na Kołymę. Zwolniony z łagru na mocy amnestii, w marcu 1942 r. wstąpił do Armii Polskiej w ZSSR. Jako żołnierz 2. Korpusu, w Liceum Dywizyjnym przygotowywał się do matury i prowadził krąg starszoharcerski. W marcu 1946 r. otrzymał stopień harcmistrza. W sierpniu 1946 r. przybył do Wielkiej Brytanii, gdzie przyczynił się do rozwoju jednostek harcerskich. W 1948 r. został członkiem Głównej Kwatery Harcerzy ZHP pgK. W latach 1955–1967 pełnił funkcję Naczelnika Harcerzy. Był Komendantem reprezentacji polskiej na Międzynarodowym Jubileuszowym Jamboree w 1957 r. oraz Komendantem Światowego Zlotu ZHP w 1969 r. na Monte Cassino i w 1982 r. w Belgii. W 1967 r. Naczelna Rada Harcerska wybrała go na Przewodniczącego ZHP. Wybrany ponownie funkcję tę pełnił do 1988 r. W 2009 r. został honorowym Harcmistrzem Rzeczypospolitej.
