Ppłk Łukasz Ciepliński „Pług” (1913–1951), ur. 26 XI 1913 r., Kwilicz, pow. Międzychód, woj. poznańskie. Jako szesnastolatek w 1929 r. zgłosił się do wojska i pobierał edukację w szkołach wojskowych. W 1936 r. po ukończeniu Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej-Komorowie i uzyskaniu awansu do stopnia podporucznika rozpoczął służbę oficera zawodowego. W wojnie 1939 r. walczył w 62. pp jako dowódca kompanii działek przeciwpancernych. Wykazał się wielkim bohaterstwem w bitwie nad Bzurą, niszcząc samodzielnie osiem czołgów. Odznaczony za ten czyn Krzyżem Virtuti Militari. Następnie walczył w obronie Warszawy. Przedarł się na Węgry z zamiarem dotarcia do organizującego się Wojska Polskiego we Francji. W Budapeszcie przeszedł przeszkolenie konspiracyjne i został wysłany do Polski, aby tworzyć zręby organizacji podziemnej. Został aresztowany i osadzony w więzieniu w Sanoku. Udało mu się zniszczyć pocztę, którą miał przy sobie. Udało mu się uciec z więzienia. Wiosną 1940 r. objął funkcję komendanta Obwodu Rzeszów ZWZ, a po roku awansował na stanowisko inspektora Inspektoratu Rzeszów ZWZ–AK i dowodził nim do lutego 1945 r. Podległa mu jednostka należała do najlepszych w Okręgu Kraków AK. Następnie objął funkcję szefa sztabu Okręgu Kraków „NIE”, od maja 1945 r. równolegle delegata na Okręg Rzeszów DSZ, a od sierpnia delegata Okręgu Kraków DSZ. Po utworzeniu Zrzeszenia WiN stanął na czele Okręgu Kraków WiN, a w grudniu 1945 r. objął dowództwo struktury nadrzędnej, czyli Obszaru Południowego. Po roku został prezesem IV Zarządu Głównego WiN. Mimo że intensywne tropił go UB, kontynuował pracę podziemną, która polegała przede wszystkim na prowadzeniu wywiadu politycznego i wojskowego, dokumentowaniu zbrodni komunistycznych w Polsce i informowaniu o tym zachodniej opinii publicznej. UB aresztował go 27 XI 1947 r. w Zabrzu, gdzie prowadził sklep galanteryjny. Widząc, jaką wiedzę o WiN ma UB, zdecydował się ujawnić organizację za ceną nierepresjonowania jego działaczy. Był to podstęp ze strony UB. Następnie został poddany okrutnemu śledztwu w więzieniu mokotowskim w Warszawie, trwającemu niemal trzy lata. 14 X 1950 r. WSR w Warszawie skazał go na pięciokrotną karę śmierci. 1 III 1951 r. wraz z sześcioma swoimi współpracownikami został rozstrzelany w więzieniu mokotowskim w Warszawie. Pochowany w kwaterze „Ł” Cmentarza Powązkowskiego w Warszawie. W maju 2007 r. odznaczony pośmiertnie przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Orderem Orła Białego.
Instytut Pamięci Narodowej