Kpt. Kazimierz Kamieński „Huzar” (1919–1953), ur. 8 I 1919 r., Markowo-Wólka, pow. Wysokie Mazowieckie, woj. białostockie. Pochodzenie szlacheckie. Ukończył Gimnazjum Handlowe w Wysokiem Mazowieckiem. Przed wybuchem wojny odbył służbę wojskową. W wojnie 1939 r. walczył w szeregach 9. psk, jako kawalerzysta. Po bitwie pod Kockiem dostał się do niewoli niemieckiej. Wrócił w rodzinne strony, które znalazły się pod okupacją sowiecką. Pod koniec 1939 r. wstąpił do organizacji konspiracyjnej, początkowo lokalnej – Podlaskiego Batalionu Śmierci, a następnie w ZWZ i AK. Pełnił m.in. funkcję dowódcy plutonu i adiutanta komendanta obwodu. Brał czynny udział w walce z okupantem niemieckim. Po wkroczeniu Armii Czerwonej, zagrożony aresztowaniem, pozostał w podziemiu. Pełnił funkcję dowódcy oddziału samoobrony obwodu w AK, AKO i Zrzeszeniu WiN. Stoczył wiele starć zbrojnych z oddziałami KBW, UB i MO. Był przeciwnikiem ujawnienia w 1947 r. i nadal prowadził walkę na czele swojego oddziału. Podporządkował się dowódcy VI Brygady Wileńskiej AK, kpt. Władysławowi Łukasiukowi „Młotowi”, a po jego śmierci w 1949 r. przejął dowództwo nad jednostką. Podlegli mu partyzanci prowadzili walkę na pograniczu województw białostockiego, warszawskiego i lubelskiego. W ramach kombinacji operacyjnej przy użyciu fikcyjnej V Komendy WiN został podstępnie zwabiony do Warszawy. Aresztowano go 29 X 1952 r. Przeszedł ciężkie śledztwo. Sądzony razem z sześcioma współtowarzyszami w procesie pokazowym w Łapach. 26 III 1953 r. WSR w Białymstoku skazał go na trzynastokrotną karę śmierci. 11 X 1953 r. został rozstrzelany w więzieniu w Białymstoku. Pochowano go w nieznanym miejscu. 9 XI 2007 odznaczony pośmiertnie przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.
Instytut Pamięci Narodowej