Kpt. Władysław Łukasiuk „Młot” (1906–1949), ur. 19 II 1906 r., Tokary, pow. Siedlce, woj. lubelskie. Pochodził z rodziny chłopskiej. Uczył się w gimnazjum w Drohiczynie, ale brak środków materialnych zmusił go do przerwania edukacji. Dokończył ją w gimnazjum w Sokołowie Podlaskim. Był komendantem OSP w rodzinnej miejscowości. W trakcie służby wojskowej w jednostce kawaleryjskiej uległ wypadkowi, w związku z czym miał sztywną lewą nogę. Przed wojną prowadził sklep spożywczy w Mężeninie i był zastępcą wójta. Do konspiracji pod okupacją sowiecką wstąpił w 1940 r., początkowo w ZWZ, a następnie w AK. Brał udział w akcji odnalezienia i ukrycia jednego z niemieckich pocisków V-2. Po wkroczeniu Armii Czerwonej, zagrożony aresztowaniem, pozostał w podziemiu. W 1945 r. dowodził oddziałem samoobrony Obwodu Bielsk Podlaski AKO, a następnie był zastępcą dowódcy oddziału ppor. Teodora Śmiałowskiego „Szumnego”. Oddział został rozbity 25 VII 1945 r., a dowódca poległ. „Młot” wraz z podległym plutonem wszedł w skład słynnej V Brygady Wileńskiej AK mjr. Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki”. Walczył w starciach pod Sikorkami i Miodusami. W drugiej połowie 1946 r. objął dowództwo nad VI Brygadą Wileńską AK. W ciągu dwóch kolejnych lat na pograniczu województw białostockiego, warszawskiego i lubelskiego stoczyła ona szereg starć z oddziałami KBW, UB i MO. „Młot” zginął 27 VI 1949 r., zastrzelony przez swojego podkomendnego koło wsi Czaje-Wólka (pow. Bielsk Podlaski). Został pochowany w Lesie Rudzkim. Nie zaznał spokoju po śmierci, jego grób został rozkopany przez funkcjonariuszy UB, a zwłoki zabrane i wywiezione w nieznanym kierunku. Jego żonę Jadwigę WSR we Wrocławiu skazał 31 XII 1948 r. na dziewięć lat więzienia. Opuściła je w 1954 r. 9 XI 2007 r. Łukasiuk został pośmiertnie odznaczony przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.
Instytut Pamięci Narodowej