St. sierż. Mieczysław Dziemieszkiewicz „Rój” (1925–1951), ur. Zagroby, pow. Łomża, woj. białostockie. Pochodził z rodziny robotniczej. Ukończył szkołę powszechną. W czasie okupacji niemieckiej był członkiem NSZ. Po wkroczeniu Armii Czerwonej wcielono go do 1. Zapasowego Pułku Piechoty „ludowego” WP. Zdezerterował i dołączył do oddziału NSZ–NZW ppor. Mariana Kraśniewskiego „Burzy”. W sierpniu 1945 r. odznaczony Krzyżem Walecznych. Jesienią 1945 r. jego brat Roman „Adam”, „Pogoda” (były dowódca Powiatu NSZ i dowódca oddziału partyzanckiego) został zamordowany przez żołnierzy sowieckich. Jesienią 1946 r. „Rój” objął dowództwo nad ocalałą częścią oddziału „Burzy”. Opowiadał się przeciwko skorzystaniu z amnestii z 22 II 1947 r. i pozostał w konspiracji. Był współtwórcą XVI Okręgu NZW „Orzeł”, którym dowodził wybrany w wyborach chor. Józef Kozłowski „Las”. Dziemieszkiewicz został dowódcą Powiatu „Ciężki”, „Wisła” (pow. Ciechanów, część pow. Płońsk i Mława) i 15–20-osobowego oddziału partyzanckiego. Prowadził bardzo aktywne działania zbrojne: rozbrajał posterunki MO, likwidował funkcjonariuszy UB (w tym szefa PUBP w Ciechanowie) i osoby podejrzane o współpracę z UB. 28 VIII 1950 r. w Pomiechówku k. Warszawy zatrzymał pociąg, rozstrzelał czterech funkcjonariuszy MO i SOK, a pasażerom i ludności urządził wiec. Władzami komunistycznymi wstrząsnął fakt, że zdarzyło się to tak blisko stolicy. Po rozbiciu kolejnych komend okręgowych, na przełomie 1949 i 1950 r. „Rój” próbował odbudować ten szczebel dowództwa. Zdradzony przez agenturę UB, razem z Bronisławem Gniazdowskim „Mazurem” poległ 14 IV 1951 r. w Szyszkach (pow. Pułtusk) w walce z grupą operacyjną UB–KBW liczącą ok. trzystu żołnierzy. Pochowany w nieznanym miejscu. 13 X 2007 r. prezydent RP Lech Kaczyński odznaczył go pośmiertnie Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
Instytut Pamięci Narodowej