Sport

Mens sana in corpore sano – w zdrowym ciele, zdrowy duch – to hasło Towarzystwa Sportowego „Sokół”, które przyświecało wszystkim tym, którzy do niego wstępowali już od 1867 r.

Powstające jeszcze pod zaborami polskie kluby i stowarzyszenia sportowe były „spoiwem łączącym naród” i ważnym elementem w krzewieniu patriotyzmu, który tak bardzo był potrzebny narodowi polskiemu w momencie walki o niepodległy kraj.

Historia naszego kraju nie oszczędzała sportowców. Zamiast na Igrzyska Olimpijskie do Antwerpii wielu z nich ruszyło na front wojny polsko-bolszewickiej. Ostatecznie po osiągnieciu zwycięstwa władze państwowe przystąpiły do budowy infrastruktury sportowej i szkolenia przyszłych „pokoleń zwycięzców”. Rozpoczęto propagowanie aktywności fizycznej. Sport stał się ważną częścią życia. Niezależnie od wykształcenia, miejsca zamieszkania organizowano zawody dla amatorów, jak i w randze mistrzostw Polski.

W 1924 r. udało się pierwszy raz w historii polskiej ekipie wystartować na I Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Chamonix (Francja). W tym samym roku polscy sportowcy zaistnieli na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu, przywożąc dwa medale olimpijskie.

Zaczęły wyłaniać się liczne gwiazdy sportu, które swoimi osiągnięciami wzbudzały podziw i zachwyt wśród społeczeństwa. Wówczas redakcja ,,Przeglądu Sportowego" od 1926 r. zaczęła organizować plebiscyt na najlepszego sportowca w Polsce, który odbywa się do dnia dzisiejszego, a w rankingu wyłanianych jest dziesięciu najlepszych sportowców.